Başka insanların hayatına dokunuruz. Bilerek ya da bilmeden. Bazen dokunduğumuz yerde güller açar. Bazen de acıtırız, kanatırız. Gözümüzün önünde durur. Biz yapmışızdır. Ama farkında olmayız bazen.
Bazen dur, kendi hayatından uzaklaş ve dokunduğun hayatlara ver dikkatini. Çok küçük şeyleri büyüttüğümüz olmaz mı hepimizin? Dokunmadım bile dersin ama öyle olmayabilir bazen. Büyümüştür başkasının içinde, küçük bir dev olmuştur. Onun devi olmuştur. Dokunduklarını acıtmamak için bir şeyler yapmanı istiyorum senden. Kendi yolunda, kendi yolunla. Ben dokunduklarımın sayısını azalttım mesela, yakın durup dokunmamayı seçtiğim de oluyor bazen. Benim yolum, doğru olmayabilir. Ama benim yolum. Kendi yolunu bul, doğru veya değil. Her zaman doğru olanı yapmak zorunda değiliz çünkü. Çünkü doğru yoktur bazen ve doğrular her zaman değişkendir. Hem de her zaman.
Bunu da bir kenara yaz oğlum, gözünün önünde, aklının ucunda olsun. Doğrular değişir. Herkesin doğrusu farklıdır. Seninki en yakınındakinin yanına bile yaklaşamaz bazen. İnsanlara sadece kendi doğrularınla dokunma. Onların doğrularının farklı olabileceğini unutma. Aslında yanlış olsalar bile. Kimsenin hem de hiç kimsenin gerçekte neler yaşadığını bilemezsin, kimseyi gerçekten anlayamazsın. Yaşadıklarıyla bulur doğrusunu insan, yaşadığını sandığın şey yaşadığı şey olmayabilir. O yüzden doğrusunu bilemezsin, anlayamazsın. İşte bundan dolayı yargılayamazsın. Unutma.
Unutma, bazen insan kendi yaşadıklarını bile anlamlandıramıyor, kendi doğrularından bile emin olamıyor. Beni en çok tanıyan beni bile bilemiyorken, anlayamıyorken başkasını gerçekten anladığına inanma. Bu hataya hiçbir zaman düşme.
Biliyorum, düşeceksin. Her insan gibi, hepimiz gibi. O yüzden.. Dur. Hayatına dokunduğun insanları düşün. Belki telafi etme şansın vardır. Belki farklı bir şekilde yeniden dokunursun. Yaralarının üstünde güller açar.
..Annen..
30.06.2017
