Yenidoğanmış. Peh!
Evet, yazıma böyle başlamak istedim. Çünkü annelik hayatımın en kabus gününü anlatacağım.
Daha hamileyken doğum fotoğraflarıyla birlikte yenidoğan fotoğraflarının çekimini de ayarlamıştım. Doğum fotoğrafları çekilirken yenidoğan fotoğraflarını ne zaman çekelim diye konuştuk ve Doruk'un 8 günlük olduğu hayatının ikinci pazar gününde karar kıldık. Bu kadar erken bir tarih seçmemizin nedeni fotoğrafçımızın yönlendirmesiydi. İlk 20 gün çekilmesi gerekirmiş, ama ne kadar erken olsa o kadar iyiymiş. Muhtemelen ne kadar erken biterse fotoğrafçı için o kadar iyidir ama bizim için değildi. 20 günse 20. gün seçilmeli bence. Ne kadar geç, o kadar iyiymiş aslında.
Doruk'tan önce kendi ruh halimden bahsetmek isterim. Bir haftalık lohusa bir anne. Bebeği küçük doğduğu için ememeyen, onu doyurmak için uyumayan bir anne. Uykusuzluktan ve yorgunluktan beyni uyuşmuş, hiçbir şeyin kolay kolay farkına varamayan bir anne. İdrak eden organları geçici bir süre devre dışı kalmış bir anne. Yani o gün gördüğü her şeye (aslında uyuşmuş beyni nedeniyle göremediği ama olan her şeye demek daha doğru olur) boş bir gülümsemeyle tepki verebilecek, maddi olarak orda ama aklı kimbilir hangi arafta sıkışmış kalmış bir anne.
Doruk... Üç kilo patatesten bile hafif gelen, hiç çaba sarfetmeden karnının doyduğu, serin sularında laylaylom yüzüp durduğu ana rahminden saçma sapan bir yere düşeli daha bir hafta olmuş, çıplaklıktan hoşlanmayan bir bebek. Henüz tanışmadığı şeylerden haliyle korkan, etrafındaki bebekten bebek yetişkinlerle uğraşmak zorunda kalan mini minicik bir bebek. Uyudukça soyulmaya çalışılan, tek derdi çıplak kalmamak olan ama saatlerce ağlayıp derdini anlatamayan bir bebek.
Bir de baba var. Annenin beyni uyuşmuştu ve olayın ne kadar sürdüğünü idrak edemedi. Beyin uyuşukluğu düzelince ki bu haftalar sonraya tekabül ediyor çok ama çok pişman oldu. Aptallık yaptığının farkına vardı. Baba neden müdahale etmedi onu bilmiyorum ama. Hala çok ağlamadığını iddia ediyor gerçi. Anne en az 5 saat ağladı diyor ama baba kesinlikle farklı düşünüyor. Eh o da bir haftalık, daha olayın farkına varamayan bir baba işte. Hoş görülebilir.
Anneanne... Birkaç kez müdahale etmeyi deneyip, sonunda torununun ağlamasına dayanamayıp evden kaçan, bu aptallığı yüzünden anneye ancak beyin uyuşukluğu geçtiği zaman sitem edebilen aklı başında tek insan. Aklı başında olsa da olayın seyrini değiştirememiş bir anneanne.
Ve fotoğrafçı... Sanırım en büyük şanssızlığı şimdiye kadar bu kadar çok ağlayan bir bebekle karşılaşmamış olmasıydı. Ama onun bu tecrübesizliği bizim de şanssızlığımız oldu. Yeter artık, hem ağlatmayalım hem de vakit kaybetmeyelim, kıyafetli çekelim demesi gerekirdi diye düşünüyorum. Bunu ben dedim ama idrak organları çökmüş biri olarak biraz geç kalmıştım. Bu geç kalışım nedeniyle sıkılan fotoğrafçımız tam üç kez fotoğraf makinesini kaldırdı, eşyalarını toplamaya başladı. Ben şöyle de çeksek mi, bunla da çeksek mi dedim de makinesini geri çıkarmak zorunda kaldı. Şimdi bakıyorum fotoğraflara, makinesini ilk topladığında gitseydi üç tane fotoğrafın değişik açılardan çekilmiş versiyonları olan otuz tane fotoğraf olacaktı elimizde. Asıl güzel fotoğraflar hiç çekilmemiş olacaktı.
Annelik hayatımın en kabus günü buydu işte. Yenidoğan fotoğrafları olsun diye ne kadar ağlatmışım kuzumu. Olaya böyle bakmak o kadar çok zamanımı aldı ki. Uzun süre ne kendime ne kimseye kızmadım. Şimdi düşündükçe kendi saçımı başımı yolasım geliyor. Bir de anneme keşke iki tokat patlatıp aklımı başıma getirseydin diyorum. Ama nafile. Ağladı. Bitti.
Tavsiye: Yenidoğan fotoğraf çekimi yaptıracaksanız, mümkün olan en geç zamanı seçin. Eğer ağlarsa, boşverin, kıyafetiyle çektirin. Yenidoğan fotoğrafı çıplak olurmuş. Allah aşkına giyinik olunca yenidoğan olmuyor mu? Kıyafetle adam olunmadığını biliyoruz hepimiz, değil mi?
