Çocuğu yönlendirmemek çok zor bir şey. Çünkü çocuk dediğin yönlendirmeye fazlasıyla açıktır ve ebeveyn dediğin çocuğun yönlendirilmesi gerektiğini düşünür. Ben zor olanı, en zor olanı yapmaya çalışıyorum. Oğlumu yönlendirmemek. Gerçekten çok zor, bazen kendimi yanlış yaparken buluyorum ama hemen silkiniyorum. Bu işin doğrusu, yanlışı yok. Olsa çok kolay olurdu zaten. Ama ‘bence’ doğrusu bu. Çünkü hep dediğim gibi etrafımda mutlu ya da mutlu olmayı bilen yetişkin yok. Sadece çocuklar mutlu. Doğrusunu onlar biliyor yani.
Yönlendirip öfkeyle doldurmak, en olmayacak kalıba sokmak istemiyorum oğlumu. Görüyorum, o doğrusunu biliyor. Benim ebeveyn olarak yapmam gereken tek şey bildiği yoldan gitmesi, yoluna devam etmesi için onu cesaretlendirmek sadece. Böyle hissediyorum. Keşke dünya tersine dönse ve çocuklar bizi yönlendirse. Ne güzel olurdu. Hepimiz çocukluğumuzda kalan, unuttuğumuz, unutturulduğumuz kendimizi bulurduk.
