Mutluluğu Yaşamak İçin

Karmakarışık bir mutluluk içindeyim. Tam olarak mutlu olmaya cesaret edemiyorum bu sefer. Ne biliyim.. Yanlış anlamışım ya da her şey tersine dönecekmiş gibi geliyor. Geçen sefer erken davranmıştım mutlu olmak için ve kursağımda kalmıştı. Yazmıştım yine.

Ama bitti galiba. Doruk iyileşti. Yani yine bir risk var ama sadece anne gözlemiyle devam edeceğiz. Beyaz önlüklü doktor amca sorunsalımız senede bir olacak sadece.

Çok şey geçirdik, çok şey atlattık. Bizden iyi olanları görmeye meyletsem de çoğu zaman daha zor durumdakileri düşünmeye çalıştım hep. Biz iyiyiz dedim ne kadar kötü hissetsem de. Şimdi iyiyiz gerçekten. Ama ben o rahatlamadan kaynaklı hafifliğin yanında biraz kuşku biraz korku duyuyorum. İnsan.. Böyle işte.

Kendi mutluluğumu yaşamaya izin vermeyen bir şey var içimde. Ne olduğunu biliyorum neyseki. Çok olmadı öğreneli. Ama şimdi bildiğim için onu bastırıp mutluluğumu yaşamayı deniyorum en azından. Hepimiz aynı değil miyiz? Düşünsenize çok güzel bir haber aldınız. Hemen korkmaya başlamıyor musunuz? Kötü bir şey olacak, bu kadar mutluluk normal değil.

Çok gülmenin sonu ağlamaktır demiş atalarımız (bizimkiler olduğundan emin değilim ama dese dese bunu bizim atalarımız der bence). Demişlerse bir bildikleri vardır değil mi? Değil. Gerçekten değil. Ve bunu ben demiyorum araştırmalar diyor. Öyle yetişmişiz. Öyle işlemiş içimize. Çok gülersek ağlarız. Çok mutluluğun sonunda kesin üzüleceğimiz bir şey olur. Bilinçaltımıza yerleşmiş bu düşünce. Ve bu düşünce hayatımda aldığım en güzel haberi şöyle bir ohhh çekerek, sindire sindire, güle oynaya yaşamama engel oluyor. Ben engel olmaması için bilinçaltımla savaşıyorum artık. Mutluluğuma odaklanmaya çalışıyorum. Aklıma gelen kötü olasılıklara hadi canım hadi diye yol gösteriyorum. Ve inanıyorum.. bir gün o kötü olasılıklar aklıma gelmeyecek. 

İşte böyle.. Siz de bilin istedim.

Ve şimdi aklıma gelen kötü şeyleri uzaklaştırıp bu anın tadını çıkarmaya çalışıyorum.