BAŞLARKEN..

Hayallerin çok büyümediği bir yerde büyüdüm ben. Geç büyüyen hayaller de gerçekleşmiyor bazen. Benim bebeğimin hayalleri onunla birlikte büyüsün istiyorum bu yüzden. Geç hayalperest bir annenin doğuştan hayalci bir oğlu olsun diye ve onun tek derdi mutlu olmak olsun diye ne yapabileceğimi düşünüyorum sık sık. Kendimi, hedefimden uzaklaştıran hatalar yaparken buluyorum kimi zaman. Çünkü bilmiyorum. Beni hedefime ulaştıracak ebeveynlik nasıl bir şey yaşayarak öğreniyorum.

Hayat yarışmalardan ibaret olmuş çoğumuz için, farkında bile değiliz. Anne olmadan önce de gözlemlediğim, duyduğum, okuduğum şeylerden çocukların da bu yarışlardan nasibini aldığını; hatta bu yarışlarda yarış atı olarak kullanıldıklarını biliyorum. Sanırım bu konuda Doruk şanslı bebeklerden biri. Çünkü hırsları olmayan bir annesi var. Tek derdi mutluluk olan bir anne olarak ben bile Doruk doğduğu zaman, hatta doğmadan önce onun gelişimini nasıl destekleyebilirim diye düşünmeye, araştırmaya başladım. Bu yanlış bir şey değil tabiki. Ama beni hedefimden uzaklaştıran bir şeydi. Neyseki bunu erken farkettim. Cümlede tek bir kelimeyi değiştirmem gerekiyordu: "Tek derdi mutluluk olan bir anne olarak benim Doruk doğduğu zaman, hatta doğmadan önce onun MUTLULUĞUNU nasıl destekleyebilirim diye düşünmeye, araştırmaya başlamam gerekiyordu." Onu mutlu etmeye çalışırken zaten gelişimine de destek olduğumu farkettim. Bir bebeğin öğrenmesi için en doğru ruh halinin mutlu olması olduğunu düşünüyorum.Ve onları mutlu etmek hiç de zor değil.

Hayalci ve mutlu bir çocuk yetiştirmek... Evet, işte benim tek derdim bu. Doruk için yazmaya başlayalı çok oldu aslında. Ona mutlu ve özgür olması için telkinlerde bulunan yazılar yazdığım bir defterim var. Blog oluşturmak fikri ise Doruk'la yürüdüğümüz yolun haritası olsa fena olmaz düşüncesinden çıktı. Tabi önce yürüyüp sonra çizeceğiz bu haritayı. Ve tabiki başkalarının haritalarından faydalanacağız. İleride bizim haritamızdan faydalanan anneler de olursa çok mutlu olacağız.