Anneler Günü Bugün müydü?

Peşimde dolaşan minik bir adam var. Minyatür bir adam. Daha geçen sene bizzat kendim doğurmuş olmasam bebek mi cüce mi karar veremezdim. O adam gibi bana sıkı sıkı sarılması var ya, öpeyim deyince kafasını uzatması, hayır diye parmak sallaması, yalandan ağlarmış gibi yapması, gözlerini kaybederek gülmesi, şaşkın halleri ve daha nicesi.. Sahi Anneler Günü bugün müydü? Bir gün mü yani? Hadi canım.. 

Ben nasıl anne oldum? Hiç bir fikrim yok. Olacak olan oluyormuş meğerse. İstememek, doğum kontrol hapı falan da engel değil. Anne olacağımı öğrendiğim zaman hissettiklerim şaşkınlık, mutluluk ve suçluluktu. Evet, suçluluk. Yo yo! Doruk'u istemediğim tek bir an bile olmadı. Zor bir hamilelik geçirdim, onu kaybettiğimi düşündüğüm ve hayatımın en kötü anlarını yaşadığım zamanları atlattım. İyi ki doğurmuşum, şu dünyada yapabileceğim, yaşayabileceğim daha güzel bir şey yok. Suçluluk hissetmemin sebebi farklıydı. Anne olamamış ve olma umudu kalmamış, başka bir annenin çocuklarına annelik yapmış ama kendi çocuğunu kucağına alamamış, anne olabilmek için çok zor yollardan geçmiş, ciddi emek harcamış insanlar tanıyorum. Bense hiç olmayacak bir anda kendimi iki aylık hamile bulmuştum. Haketmediğimi düşündüm. Her kadın gibi ben de hakediyordum aslında ama, benden daha çok hakeden insanlar vardı aklımda. 

Bugün anneler günü. Birçok özel gün gibi muhtemelen ticari zekanın büyüttüğü bir gün. O özel günlerin en özeli belki ama hem bir güne sığdırılması imkansız hem de abartılarak yaşanmasının birilerinin içini acıtması çok olası.

Canımdan çok sevdiğim bir annem var. Şanslı çocuklardan biriyim. Ben de bugün annemi ve tanıdığım anneleri aradım. Arandığım için mutlu oldum. Doruk'un hediyesine bayıldım. Ama.. Doruk bir gün bu yazıyı okursa diye yazıyorum. Sadece bir gün bana yetmez, beni daha sık şımartmanı bekliyorum. Hediye falan da istemiyorum. Bir iki güzel cümleye tav olurum. Ve mümkünse abartmayalım, aramızda kalsın bebeğim. Sevgini sessizce bana göstermen yeter, bütün dünya duymasa da olur.

Yine de yazmaya başlamışken bütün annelere, anne adaylarına, çocuğunu veya annesini kaybetmişlere, başkasının çocuklarına annelik yapanlara, bebeği olsun diye uğraşanlara, bütün umudunu yitirenlere, çocuğundan ya da annesinden ayrı yaşamak zorunda kalmışlara, ha bir de anne olmak aklının ucundan bile geçmezken kendini anne bulanlara sevgilerimi gönderiyorum :)