— Doğduğunda doğal ve gerçektin. Her insan öyle olur. Sonra aile, toplum girer hayatına ve seni değiştirirler. Öyle olmak zorundadır. Kurallar vardır, kültür vardır. İnsan olarak hepimizin sosyalleşme ihtiyacı vardır ve sırf bu nedenle kuralları öğrenmek zorunda kalırız. Bu arada ne olur? Doğallığı unuturuz. Doğamızı unuturuz. Önce ailenin, sonra toplumun bir parçası haline geliriz. Bundan sonra asla kendimiz olamayız. Kendimizi bilemeyiz bile.
Bunu asla aklından çıkarmamanı istiyorum. Kurallara uymak zorundasın, kültürü tanımak zorundasın. Çünkü diğer insanlara ihtiyacın var. Bazen olmadığını düşüneceksin ama var. Yalnız çok ama çok dikkatli olman gerekiyor. Topluma uyarken toplumun bir parçası haline gelmek zorunda değilsin. Hatta gelmemelisin. Eğer geldiysen kendini unutmuş, doğallığını kaybetmişsindir. Hayatta en zor şeyse kendini yeniden bulmaktır. Doğal olmaktır. Şimdi, dört yaşındasın. Doğalsın. Gerçeksin. Bunu asla unutma. Kendine sıkı sıkı tutun. İnsanlarla yaşamayı öğren ama kendini de asla bırakma.
Bunlar nerden mi çıktı? Çok güzel gülüyorsun be çocuk. Çok güzel. Ve büyük bir adam olduğunda da böyle gülmeni istiyorum. Böyle gülmeyi unutma istiyorum. Gözlerin kaybolsun ama o kalan minicik açıklıktan nasıl parladıklarını görsün karşındaki. O da gülsün istemsiz. Büyümeye başladıkça hani gülümse dediklerinde, içinden gelmiyorsa yalancıktan gülümsüyorsun ya büyüyünce insanlar hep öyle gülüyor işte. Öyle gülüyoruz işte. Gülmeyi unuttuk ya da unutturulduk. Doğal halimiz nasıldı hatırlamıyoruz. Sen unutma.
— Tamam. Şimdi poli oynayabilir miyiz? 🙈
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder