Neymişim?

İnsan nasıl yeteri kadar iyi anne olur? Eğer anneyseniz çok düşünmüşsünüzdür bu sorunun cevabını? Ben de düşündüm. Hem de beynim patlayıncaya kadar. Yeterli bir insan olmadan nasıl yeteri kadar iyi bir anne olabilirdim ki?

Doruk beş yaşında şimdi. Ve ben ona baktığım zaman yeterli bir anne olduğumu görüyorum artık. Eksikleri olan bir yeterlilik belki. Hatta kusurları olan bir yeterlilik. Ama ona bakıyorum ve eksiği, kusuru olmayan bir çocuk görüyorum.

Hiçbir zaman tam olamamış, hep yarım kalmış bir anne nasıl yeterli olur?

Bir çocuğa verecek neyim var ki diye düşündüm hep. O yüzden hiç çocuk istemedim. Hanedanlığım yoktu. Dünyalarım yoktu. Dünyaları kazanacak hırsım hiç yoktu. Öyle verdiğimde koluna bilezik olacak yeteneklerim de yoktu. Ama gerçek öyle değilmiş işte.

İçimde bir dünya varmış. Çocuk hanedanlığa değil, annesinin iç dünyasına ihtiyaç duyarmış. O dünyanın vereceği sıcaklığa, güvenliğe, desteğe ve huzura ihtiyaç duyarmış. Anne olmak demek öyle çocuğuna yatlar katlar bırakmak, en iyi okullarda okutmak demek değilmiş. Kapılarını sonuna kadar açmakmış. Sarılırken kollarına ruhunu katmakmış. Anne olmak altını temizlemek, doyurmak, yıkamak değilmiş. Sevmek bile değilmiş. Bundan çok öteymiş. Sevgini o minik kalbe sokabilme kapasitenmiş. Seni hissetmesine izin verme yeteneğinmiş. Anne olmak çözemediği soruları çözmek değilmiş meğer. Kendini hissetmesini sağlamakmış bütün sorularıyla, sorunlarıyla. Bakmak değil görmekmiş. Duymak değil anlamakmış. Sen her şeyi yarım bırakırsın diye büyütülmüş, belki de hiç büyüyememiş olduğun halde bile çabalamaktan asla vazgeçmemek, asla yarım bırakmamakmış. Kendini tanımak, kendimi aştım sanırken aslında kendini bulmakmış.

Neyim varmış biliyor musunuz? İçimde çok zengin bir dünya varmış. Bu dünyayı bir miniğe adama cesareti varmış. İçimde hiçbir hanedanlığın oğluma sağlayamayacağı bir güç varmış.

İçimde oğlumun ait hissedip yaşayabileceği, nefes alabileceği ve her zaman özel mi özel olacağı bir dünya varmış.

..Esin..